داوود(ع) در حال عبور از بیابانی، مورچه ای را دید که مرتب کارش این بود که از تپه ای خاک برمیداشت و به جای دیگر می ریخت. از خداوند خواست که از 

راز این کار آن مورچه، آگاه شود. مورچه به سخن آمد که: معشوقی دارم که شرط وصال خود را آوردن تمام خاک های آن تپه به این محل، قرار داده است!

داوود (ع) فرمود: با این چثه کوچک، تو تا کی می توانی خاک های این تل بزرگ را به محل مورد نظر، منتقل کنی؟؟؟ و آیا عمر تو کفایت خواهد کرد؟!

مورچه گفت: همه ی این ها را می دانم؛ ولی خوشم که اگر در راه این کار بمیریم، به عشق محبوبم مرده ام!

در این جا حضرت داوود(ع) منقلب شد و فهمید که این جریان، درسی است برای او.

کیمیای محبت- محمدی ری شهری